เมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา ผมตัดสินใจบินไปกรุงพนมเปญ ตั้งใจจะไปดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าจริงหรือเปล่าที่คุณดวงใจ จันทร ผู้เชี่ยวชาญประเทศกัมพูชา บอกกับผมหลายครั้งหลายหนว่าคนกัมพูชาชอบสินค้าไทยมากๆ ถ้าจัดงานเทศกาล สินค้าไทยเมื่อไหร่ต้องบอกว่าคนเดินช็อปปิ้งกันแน่นงานทุกครั้งไป
ผมไปถึงวันพฤหัสตอนสายๆ พอตกบ่ายก็ไปเดินงาน กะว่าเป็นวันแรกของงานและเป็นวันทำงาน คนคงยังมาเดินซื้อของ กันไม่เยอะ การถ่ายทำรายการโทรทัศน์น่าจะสบายๆ ปรากฎว่าคิดผิดครับเพราะตอนไปถึงคนเดินช็อปปิ้งกันแน่นพอ สมควรแล้ว ในงานนี้มีบริษัทไทยมาออกบูธกันหลากหลายทั้งในระดับองค์กรใหญ่ อาทิ SCG ธนาคารกสิกรไทย ปตท. ต่างก็เอาผลิตภัณฑ์คุณภาพเยี่ยมจากเมืองไทยไปแสดง ที่ผมสนใจก็คือธนาคารกสิกรไทยที่ไปจับมือกับ “วิง” บริการ โอนเงินทางโทรศัพท์ที่คนกัมพูชานิยมใช้กันมากเพื่อมารองรับการโอนเงินของคนกัมพูชา ที่มาทำงานในไทยให้สามารถ มาใช้บริการโอนเงินกลับประเทศได้สะดวกสบายมากยิ่งขึ้น ผมว่าถ้าค่าบริการถูกๆ เหมือนกับที่ “วิง” เขาคิด รับรองว่าบริการ นี้ฮิตระเบิดแน่ๆ
ที่น่าอะเมซิ่งก็คือสินค้าประเภทอุปโภคเช่น ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม จานชาม กะละมัง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ นั้นแม้จะตั้งราคาขายเท่ากับที่ขายในเมืองไทย คนกัมพูชาก็แย่งกันซื้อแย่งกันขน เพราะสินค้าอุปโภคของไทยนั้น คนกัมพูชาถือว่าเป็นสินค้าพรีเมี่ยม คุณภาพดีกว่าสินค้าของเขาเอง ดีกว่าของจีนและของเวียดนามที่กำลังพยายาม จะตีตลาดนี้ให้ได้
ส่วนสินค้าบริโภคหรืออาหารการกินนั้นยิ่งน่าอะเมซิ่งครับ เพราะปกตินั้นค่าอาหารในกัมพูชาที่เขาต้องทานต้องจ่ายตามร้านอาหารทั่วไปทั้งร้านข้างทางหรือเป็นเหลา ราคานั้นค่อนข้างแพงเมื่อเปรียบเทียบกับราคาในเมืองไทย เช่น ข้าวสวย กับหมูทอดหรือไก่ทอดธรรมดาๆซึ่งเป็นอาหารยอดนิยมของเขาเหมือนข้าวกระเพราะไก่ไข่ดาวแบบบ้านเรานั้น ถ้ามาขายในเมืองไทยแล้วขายราวๆ 40 บาทไม่เกิน 50 บาทต่อจานก็นับว่าแพงแล้ว แต่ที่นั่นเขาขายกันที่ 80 ถึง 100 บาทต่อจาน เลยทีเดียว หรือก๋วยเตี๋ยวหมูธรรมดาตามร้านธรรมดาๆ ชามนึงๆต้องมี 60 บาทขึ้นไป เพราะฉะนั้นอาหารการกินของ เมืองไทยที่ไปขายที่นั่นจึงสามารถขายได้ดีมากๆ แม้ว่าจะขายแพงกว่าในเมืองไทยเพราะต้องรวมค่าใช้จ่ายในการขนส่ง เข้าไปแล้วก็ตาม
เรื่องค่าอาหารตามร้านแพงกว่าค่าอาหารในเมืองไทยนั้น เป็นเรื่องที่คนไทยไม่ค่อยเข้าใจเพราะถ้าเราไปซื้อของสดตามตลาดนั้น ราคาของสดนั้นถูกกว่าเมืองไทย ดังนั้นคนกัมพูชาจึงนิยมที่จะซื้อไปปรุงอาหารทานเองที่บ้าน แต่พอร้านอาหารเอามาปรุงขายกลับบวกค่าปรุงแพงมาก และที่น่าอะเมซิ่งอีกอย่างก็คือ ราคาอาหารในร้านห้องแถวทั่วไปกับราคาอาหารในเหลาหรือภัตตาคารนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่ ดังนั้นถ้าใครไปเที่ยวกัมพูชาผมแนะนำให้ทานอาหารตามภัตตาคารไปเลย แพงกว่าร้านห้องแถวนิดเดียวเอง
เรื่องกำลังซื้อของคนกัมพูชานั้นเป็นเรื่องที่ต้องไปพิสูจน์ด้วยตัวเองนะครับ เพราะพ่อค้าแม่ค้าทุกคนที่ไปออกบูธทุกคน พูดตรงกันหมดว่าน่าอะเมซิ่งที่คนกัมพูชามีกำลังซื้อและตัดสินใจซื้อได้อย่างรวดเร็ว บางคนบอกขายของให้คนกัมพูชา นั้นขายง่ายกว่าขายให้คนไทยด้วยซ้ำไป ภาพคนกัมพูชาทั้งหอบทั้งหิ้วของกลับบ้านจึงเป็นภาพที่เราจะได้เห็น ทุกครั้งที่ มีงานเทศกาลสินค้าไทยที่นี่
4 วันของงานเทศกาลสินค้าไทยปีนี้ได้จบลงไปแล้วเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาและประสบความสำเร็จเช่นเคย แม้ว่างานจะใหญ่และประสบความสำเร็จมาก แต่รัฐบาลไทยกลับไม่ต้องควักสตางค์จัดงานแม้แต่สลึงเดียว เพราะท่านทูตพาณิชย์ จีรนันท์ วงษ์มงคลไปเจรจาให้เอกชนกัมพูชามาจัดงานให้ งบประมาณไม่ต้องควักแถมคนไทยยังขายของได้อีก เก่งจริงๆครับ ปรบมือรัวๆให้เลย
